tu autem eras interior intimo meo et superior summo meo
ΙΕΡΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ *Εξαιολογήσειος Βιβλ. τρίτο, VI. I
είν' ἡ ψυχή μου συχνά
ένα σοκάκι στή Μύκονο
σὰν ἄρχει κατι νά βραδιάζη
καί πιάνουν οἱ γυναῖκες
καί τοποθετούν ἐρωτικά
χάμω στο δρόμο
σε σχήματα γεωμετρικά
μονάχοντα
όλο μπλέ γυαλιά
– μπλέ ποτήρια
μπλέ καράφες
πόθους μπλέ
βιολιά
λουλούδια
χαλίκια
όλα
ἀπό μπλέ γυαλί –
μακριά ἀπ' τόν ἥλιο
πάνω στό χώμα
στο δρόμο
ἀπ' ὅπου πέρασ᾽ ὁ ἥλιος
καί δέν πρόκειται
– άλλωστε –
νά ξαναπεράση πιά
τότες εἶν᾿ ἀκριβῶς
ἡ ὥρα
ὅπου κι᾽ ἐγώ
περνῶ ἀπαλά τό χέρι
στή βάση τοῦ κρανίου μου
καί τό βυθίζω ἀπότομα
— βαθιά —
μέσ' στο κεφάλι μου
καί τραβῶ ἔξω
το μυαλό μου
καί στίβω ἤρεμα
τή φαιά μου
οὐσία
ἀνάμεσα
στά δάχτυλά μου
κι' όταν όλα
τά υγρά
χυθούν
– χωρίς φωνές –
καταγῆς
μνήσκει μονάχα
μέσα στὴν ἀπαλάμη μου
— καί ζεῖ —
ένα μικρό λουλούδι
ποῦ τὸ ζητοῦσα
ἀπό παιδί
καί πού μοῦ χαϊδεύει τό μέτωπο
μέ τά λευκά του
χέρια
καί μοῦ μιλεῖ στοργικά
καί μοῦ
λέει
γιά τά ὄνειρα
πού σφυροῦν τή νύχτα
τόσο ήρεμα
τόσο πονετικά
— σά δάχτυλα
σά δάκρυα —
μέσα στά ἐρείπια
τῆς
Παλμύρας
μέσα στά
νεκρά παλάτια
τῆς Βαβυλώνας
καί μοῦ λέει ἀκόμα
καί γιά τή ζωή
πού ζῶ
ἥσυχα
ἥρεμα
μέσα στό μεγάλο
ἔρημο σπίτι
— ὅλο ἀπό μπλέ γυαλί —
ἐκεῖ ὅπου ζοῦν
μόνο
τὰ πουλιά
ολομόναχος
ἀκίνητος
μέσα στά ηλεκτροφόρα
σύρματα
τῆς κοιλιᾶς ΤΗΣ
κι' ἐνῶ μαίνεται γύρω μου ή καταιγίδα
καί σκεπάζει
τό κατάστρωμα
τοῦ ἔρμου
καραβιοῦ μου
ἡ ἀγριεμένη
θάλασσα
μέ τά πόδια
γυμνά
σκαρφαλώνω
στό πιό ψηλό κατάρτι
καί κρατῶ σφιχτά
μέσα στά χέρια
ἕνα ποτήρι
ἀπό μπλέ γυαλί
— αὐτά τά χέρια
τό μέτωπό μου
πού δέν τό καῖν
τ' ἀστροπελέκια
κι' οἱ ἀετοί —
κι' εἶναι τό μπλέ τό γυάλινο
ποτήρι
αὐτὸ ἀκριβῶς
ὅπου ἔχω βάλει μέσα
τα δυό μου χέρια
τὰ ὑγρά
πού ἔπεσαν
ἀπό
τά δάχτυλά μου
τό μικρό
ἄσπρο
λουλούδι
κι' ἀκόμα ένα μακρύ
μακρύ
γυαλί
μπλέ
ἢ ρόζ
— δέ θυμᾶμαι –
ὅπου εἶναι
ἁπλούστατα
AYTH
......................................
κι' οἱ φωνές
ταράζουν
τή νύχτα
σά φωνές
σάν ἄγρια
μονωδία
μέ γυναίκειες κραυγές
τῇ συνοδείᾳ
— βέβαια —
πιάνου
βιολιοῦ
ἤ καί πλαγιαύλου
ἀκόμη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου