TheFirstKube

Πῶς ἄλλο πιὰ νὰ ζεῖς ἀνάμεσα σ' ἀνθρώπους ποὺ πέθαναν πρὶν τὴν ὥρα τους; Πῶς ἄλλο πιὰ νὰ περιμένεις μὲ νεκροὺς ποὺ ἀρνιοῦνται ὅτι κάποτε εἶχαν ζήσει; Γενάρης '70    

Νομίζαμε πὼς γνωριζόμαστε καλά.  Μὰ ὅταν τὰ κουρασμένα ροῦχα μας ἀρχίσανε νὰ πέφτουν  χωρὶς προσχήματα οὔτε ἀνταλλάξιμη παραφορὰ  καὶ μεῖναν τὰ κορμιά μας ἀπροσποίητα φάνηκε καθαρὰ πόσο μακρὺς ἦταν ὁ δρόμος πόσο ἦταν ὁ χρόνος μας πολιορκημένος, κι ἐμεῖς δυὸ ἄνθρωποι συνηθισμένοι, περίπου ἀπροσπέλαστοι. Παρίσι, Μάρτης 1962  

Γιὰ μιὰ στιγμὴ ἕνας πέπλος ἀπὸ ἥλιο θὰ τὰ σκεπάσει ὅλα κι ὅλα θὰ γιάνουν κάτω ἀπὸ τῶν ματιῶν σου τὴ φεγγοβολή.  Ἀκόμα καὶ τοῦ κορμιοῦ σου τὸ ἄρωμα γιατρεύει. ᾿Αθήνα, Μάης 1959    

Τ' ἀσήμαντα ποὺ ζοῦμε τώρα πρὶν κὰν ἀκόμα ὑπάρξουν μεταμορφώνονται σὲ παρελθόν.  Ὅσα σπουδαῖα ζήσαμε ἐδῶ καὶ τόσα χρόνια ἔγιναν πιὰ θαμπὲς χρονολογίες ποὺ τὶς ἐπαναφέρουμε σὲ διηγήσεις κάθε φορὰ καὶ πιὸ ἀλλοιωμένες. Τῆς μακρινῆς μας νιότης ἱστορίες ἔνδοξες καὶ κουραστικές γιὰ κείνους ποὺ βαριοῦνται τὰ λόγια τῶν παλιότερων.

Ὅταν φτάσεις κάποτε ν' ἀνακαλύψεις πόσες ἀκόμα αὐταπάτες συντηροῦσες ὅταν ἀναγκαστεῖς ν' ἀναγνωρίσεις κι ἐκεῖνα ποὺ δὲν ἤθελες νὰ παραδεχτεῖς ὅταν πέσει καὶ τὸ τελευταῖο εἴδωλο ποὺ πάνω του στήριζες τὴν πίστη σου τότε μπορεῖ ν' ἀρχίσεις νὰ μαθαίνεις πόσο βαθιὰ πηγαίνουν, πόσο εἶναι σκοτεινὲς οἱ ρίζες τῆς καθεμιᾶς σου πράξης. Παρίσι, Νοέμβρης 1959