TheFirstKube

Τά παγωμένα χέρια ψάχνουν τα σύννεφα βρίσκουν το μύλο μέσα στά σύννεφα να γυρίζει δίχως φτερά βρίσκουν το φάντασμα τῆς καμινάδας δίχως κεφάλι βρίσκουν το σταυρό τῆς ἄγριας φοβέρας τό τρύπιο πιθάρι τῆς βροχῆς βρίσκουν ἀκόμα τό φεγγάρι τῆς ἄνοιξης σβησμένο νά καπνίζει μέ γύρω γύρω του πασχαλιές τά παγωμένα χέρια πιάνουν τό νῆμα τῆς ᾿Αριάδνης καί τότε βρίσκουν τσακισμένη κομματιασμένη τήν ξύλινη ἀγελάδα τῆς βασίλισσας τι ἀκόμα βρίσκουν μέσα στά σύννεφα πῶς νά τό πῶ τά ἴδια της μάτια ἄγρια τρελά καί διψασμένα σάν ἀστραπές

Κι ὄχι αὐταπάτες προπαντός. Τὸ πολὺ-πολὺ νὰ τοὺς ἐκλάβεις σὰ δυὸ θαμπούς προβολεῖς μὲς στὴν ὁμίχλη  Σὰν ἕνα δελτάριο σὲ φίλους ποὺ λείπουν μὲ τὴ μοναδικὴ λέξη: ζῶ. «Γιατὶ», ὅπως πολὺ σωστὰ εἶπε κάποτε κι ὁ φίλος μου ὁ Τίτος, «Κανένας στίχος σήμερα δὲν κινητοποιεῖ τὶς μάζες  Κανένας στίχος σήμερα δὲν ἀνατρέπει καθεστῶτα». Ἔστω. ᾿Ανάπηρος, δεῖξε τὰ χέρια σου. Κρίνε γιὰ νὰ κριθεῖς.    

Ξέρεις τι μου αρέσει πιο πολύ σ' αυτή την εποχή; Το πως μυρίζουν οι νεραντζιές που ανθίζουν. Και ξέρεις τι ταιριάζει πιο πολύ στο άρωμα των νεραντζιών που ανθίζουν; Το τζιν και οι Cure στο μπαλκόνι. Και ας έχει λίγη ψυχρά. Αρκετή ίσως για να ρήξεις ένα μπουφάν στους ώμους. Και ξέρεις τι άλλο ταιριάζει με το τζιν και τους Cure; Να γράφεις τίς σκέψεις σου στο χαρτί και να τις αφιερώνεις κάπου.. .. Άνοιξη 2017    

Τελικά δε θα γίνω ποτέ ποιητής Γιατί δεν μπορώ να λέω για πράγματα που δεν έχω ζήσει Όπως δεν θα γίνω ποτέ μουσικός Γιατί δεν τα βρίσκω εύκολα με τον Ρυθμό Πως να γράψω όμως αυτά που σκέφτομαι Πού δεν έχω χαρτί απόψε,       Ίσως στο πεντάγραμμο από την τσάντα μου Πως να ακούγονται άραγε τα συναισθήματα    

Κυκλοφορεί στο μυαλό σου Όπως τότε που βουτούσες στα βαθιά για να βγάλεις αχινούς Και δεν άκουγες τίποτα κάτω από το νερό Ήξερες μόνο ότι αυτός ο αχινός είναι για εκείνη    

Εἶστε ὑπὲρ ἢ κατά; Ἔστω ἀπαντῆστε μ’ ἔνα ναὶ η μ᾽ ἕνα ὄχι. Τὸ ἔχετε τὸ πρόβλημα σκεφτεί Πιστεύω ἀσφαλῶς πὼς σᾶς βασάνισε Τὰ πάντα βασανίζουν στὴ ζωὴ Παιδιὰ γυναῖκες ἔντομα Βλαβερὰ φυτὰ χαμένες ώρες  Δύσκολα πάθη χαλασμένα δόντια Μέτρια φίλμ. Κι αὐτὸ σᾶς βασάνισε ἀσφαλῶς. Μιλᾶτε ὑπεύθυνα λοιπόν. Ἔστω μὲ ναὶ ἡ ὄχι. Σ᾽ ἐσᾶς ἀνήκει ἡ ἀπόφαση. Δὲ σᾶς ζητοῦμε φυσικὰ νὰ πάψετε Τὶς ἀσχολίες σας νὰ διακόψτε τὴ ζωή σας  Τὶς προσφιλεῖς ἐφημερίδες σας τὶς συζητήσεις Στὸ κουρεῖο τὶς Κυριακές σας στὰ γήπεδα. Μιὰ λέξη μόνο. Ἐμπρὸς λοιπόν:  Εἶστε ὑπὲρ ἢ κατά; Σκεφθεῖτε το καλά. Θὰ περιμένω.    

Ποτέ δέ φανταζόμουν ὅτι τόσες πολλές μέρες κάνουν μια τόση, λίγη ζωή.    

Συνήθως με κοιτάζουν μὲ εἰρωνεία πού κάθομαι ώρες στο κατώφλι, πολλοί μάλιστα γελᾶνε ἐπιδεικτικά, «ἄεργος» λένε - δέν ξέρουν ὅτι τήν ἴδια ὥρα ἐγώ μοιράζω μεγάλες χειραψίες στους αναρχικούς, χριστουγεννιάτικες κάρτες στά πουλιά καὶ μακρινούς ὁρίζοντες στοὺς ἀργοπορημένους. Εἰς ὑγείαν, λοιπόν – κάθε μέρα εἶναι ἡ καλύτερή μας μέρα.    

Άνθρωποι πού πολύ τούς ταπείνωσαν κι ο Θεός τούς λυπήθηκε και τούς έδωσε και μια προηγούμενη ζωή - έτσι θυμούνται τώρα περισσότερο.