Ακούω ένα χτίσιμο στο στήθος. Με τρομάζει. Τι ωραίο θα 'τανε με μια ένεση να κυκλοφορούσε στο αίμα μου η επόμενη χιλιετία! Τούτος ο κόσμος μοιάζει με σκάλα. Κάθε σκαλί της όταν τ' ανεβείς χαλιέται πέφτει. Στο τελευταίο το σκαλί η σκάλα δεν υπάρχει. Γεννιόμαστε και πρέπει να κουβαλήσουμε βαρύ κιβώτιο τις ασπάραχτες εικόνες των πραγμάτων. Η Άνοιξη - μάλιστα! -είναι λύση. Χωρίς τη γνώση της φωτιάς ωραιότερα καιγόμαστε. Σωριάζεται ο πάταγος κι απομακρύνετ' η βροντή αργά σαν τίγρη κουρασμένη. Τα νεύρα ερωτικά θριαμβεύουν. Το δέντρο γίνεται σαφέστατο. Σε χαμηλά κελάρια - τα ύψη μας τα πιθάρια του μέλλοντος. Ολοένα εξέχουμε στο χρόνο. Ερειπωμένα κόκαλα π' αντέχετε στο χάρο!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου