Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Scream of the Daylight, Cloud Abuse

Ετικέτες

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΟΡΥΚΤΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Ακούω ένα χτίσιμο στο στήθος. Με τρομάζει.  Τι ωραίο θα 'τανε με μια ένεση να κυκλοφορούσε στο αίμα μου η επόμενη χιλιετία!  Τούτος ο κόσμος μοιάζει με σκάλα. Κάθε σκαλί της  όταν τ' ανεβείς χαλιέται  πέφτει. Στο τελευταίο το σκαλί η σκάλα δεν υπάρχει. Γεννιόμαστε και πρέπει να κουβαλήσουμε βαρύ κιβώτιο τις ασπάραχτες εικόνες των πραγμάτων. Η Άνοιξη - μάλιστα!  -είναι λύση. Χωρίς τη γνώση της φωτιάς ωραιότερα καιγόμαστε. Σωριάζεται ο πάταγος κι απομακρύνετ' η βροντή  αργά σαν τίγρη κουρασμένη. Τα νεύρα ερωτικά θριαμβεύουν.  Το δέντρο γίνεται σαφέστατο. Σε χαμηλά κελάρια - τα ύψη μας  τα πιθάρια του μέλλοντος. Ολοένα εξέχουμε στο χρόνο.  Ερειπωμένα κόκαλα π' αντέχετε στο χάρο!    
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Ο ΣΕΒΑΧ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ

tu autem eras interior intimo meo et superior summo meo ΙΕΡΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ *Εξαιολογήσειος Βιβλ. τρίτο, VI. I είν' ἡ ψυχή μου συχνά ένα σοκάκι στή Μύκονο  σὰν ἄρχει κατι νά βραδιάζη  καί πιάνουν οἱ γυναῖκες καί τοποθετούν ἐρωτικά χάμω στο δρόμο σε σχήματα γεωμετρικά μονάχοντα όλο μπλέ γυαλιά – μπλέ ποτήρια  μπλέ καράφες πόθους μπλέ βιολιά  λουλούδια  χαλίκια όλα  ἀπό μπλέ γυαλί – μακριά ἀπ' τόν ἥλιο  πάνω στό χώμα στο δρόμο  ἀπ' ὅπου πέρασ᾽ ὁ ἥλιος καί δέν πρόκειται – άλλωστε – νά ξαναπεράση πιά τότες εἶν᾿ ἀκριβῶς ἡ ὥρα  ὅπου κι᾽ ἐγώ περνῶ ἀπαλά τό χέρι  στή βάση τοῦ κρανίου μου  καί τό βυθίζω ἀπότομα  — βαθιά — μέσ' στο κεφάλι μου καί τραβῶ ἔξω το μυαλό μου καί στίβω ἤρεμα τή φαιά μου οὐσία  ἀνάμεσα στά δάχτυλά μου κι' όταν όλα τά υγρά  χυθούν – χωρίς φωνές – καταγῆς  μνήσκει μονάχα μέσα στὴν ἀπαλάμη μου — καί ζεῖ — ένα μικρό λουλούδι  ποῦ τὸ ζητοῦσα ἀπό παιδί καί πού μοῦ χαϊδεύει τό μέτωπο μέ τά λευκά του χ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ

Στο ταβάνι σχήματα τριαντάφυλλα                                              καί σχήματα ἀράχνη τὰ φῶτα κίτρινα θαμπά σκοτεινά  μεγάλα ψάρια στούς πράσινους βαθμιούς τοίχους                                                              καρφωμένα αἷμα τρύπιες κουβέρτες καί σπασμένα τζάμια ή βροχή  καί ξάφνου μέσα στα χέρια μου τα μαλλιά της τό σῶμα της καί τ' ἀνοιχτό στόμα της  μακριά βαθιά πάνω στο βουνό Τό μυαλό μου κουρασμένο  κι ὁ ἀγέρας διάφανος σάν κρύσταλλο  ρολόγια πέφτουν ὁλοένα καί  σπάζουν πάνω στο πλακόστρωτο  σήμερα ὁ ἀγέρας δυνάμωσε ἀκόμη  ἀπ' τό παράθυρο βγῆκε ἕνα χέρι  μές στον καθρέφτη φάνηκε ἕν' ἄλλο χέρι ἔδερναν τά μεσάνυχτα μακριά ἀκουγόταν ἕνα βογκητό Ὅλα ὅσα...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα