Τη γυναίκα μην την αφήσεις ποτέ να σου πάρει το διαμάντι της ερημίας, δεν έχει απ' αυτή την κατάσταση ελεεινότερη νύχτα, δεν έχει φριχτότερα σκυλόδοντα το χαμόγελο, δεν έχει τίγρισσα η ζούγκλα τέτοιας αγριότητας: με βυζιά, μ' ένα μαύρο δασάκι, με γλυπτές καμπύλες και φιδίσιες λεξούλες, -χώνει, τη βλέπεις; χώνει με στιλπνή χυδαιότητα το τρυφερό χεράκι στο κεφάλι σου, το χέρι της πλημμυρισμένο από χύσιμο, και σηκώνει ανάλαφρα ολάκερη την ποσότητα του μυαλού σου, σε αδειάζει από κάθε δυνατότητα να ορέγεσαι τη λάμψη που λέει όχι στην ύπαρξη: η γυναίκα επαγγέλλεται την ευτυχία. -Δώσε μια κλοτσιά στα πισινά της ή εκεί ακριβώς άναψέ της ένα σπίρτο να ουρλιάζει και προχώρει ατάραχος όπως ταιριάζει στην εκτυφλωτική σου έπαρση.
Ανέκδοτο και αχρονολόγητο. Βρέθηκε σε δακτυλόγραφη μορφή στο αρχείο του ποιητή.
Νίκος Καρούζος