Καθ' ημέραν βίος

Οι άνθρωποι βιάζονται: έγνοιες, βιοτικές συνθήκες, όνειρα, συμβιβασμοί -

πού καιρός να γνωρίσουν την ζωή τους.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΟΡΥΚΤΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Ακούω ένα χτίσιμο στο στήθος. Με τρομάζει. Τι ωραίο θα 'τανε με μια ένεση να κυκλοφορούσε στο αίμα μου η επόμενη χιλιετία! Τούτος ο κόσμος μοιάζει με σκάλα. Κάθε σκαλί της όταν τ' ανεβείς χαλιέται πέφτει. Στο τελευταίο το σκαλί η σκάλα δεν υπάρχει. Γεννιόμαστε και πρέπει να κουβαλήσουμε βαρύ κιβώτιο τις ασπάραχτες εικόνες των πραγμάτων. Η Άνοιξη - μάλιστα! -είναι λύση. Χωρίς τη γνώση της φωτιάς ωραιότερα καιγόμαστε. Σωριάζεται ο πάταγος κι απομακρύνετ' η βροντή αργά σαν τίγρη κουρασμένη. Τα νεύρα ερωτικά θριαμβεύουν. Το δέντρο γίνεται σαφέστατο. Σε χαμηλά κελάρια - τα ύψη μας τα πιθάρια του μέλλοντος. Ολοένα εξέχουμε στο χρόνο. Ερειπωμένα κόκαλα π' αντέχετε στο χάρο!

Διαβάστε περισσότερα

ΠΕΡΙ ΥΨΟΥΣ

Certes, l'artiste désire s' élever.... mais l'homme doit rester obscur. PAUL CÉZANNE Ο Ιταλός πυροτεχνουργός έχει εγκαταστήσει τό λιτό κι' ἀπέριττο, τό φτωχικό εργαστήριό του, ἐπί τῆς κορυφῆς τοῦ ἀττικοῦ λόφου. Ἐκεῖ ἀσχολεῖται νυχθημερόν μέ τά ἄπειρα πειράματά του καί μέ τήν παρασκευή τῶν διάφορων προϊόντων τοῦ ἐπιτηδεύματός του : βαρελότα, χαλκούνια, καί ἄλλα «μαϊτάπια». Γιατί αὐτός εἶναι πού προμηθεύει τους πανηγυριστάς τις παραμονές τῶν μεγάλων ἑορτῶν τῆς ᾿Ορθοδοξίας, ἀλλά κι' αὐτός εἶναι, πάλι, πού, τίς νύχτες τῶν ἐθνικῶν ἐπετείων, διακοσμεῖ τοὺς οὐρανούς μας μέ λογής-λογής φανταχτερά λουλούδια, μ' ἐκθαμβωτικά πλουμιά καί μέ ταχύτατες ρουκέττες πού καταλήγουν σε μυριόχρωμη βροχή ἀπό σπίθες. Σπανίως εγκαταλείπει τό ἔργον, ὅμως, τα βράδυα, ἐνίοτε, περιφέρει τή σακατεμένη κι' ἀλαμπουρνέζικη σιλουέττα του, ἀπό καπηλειό σε καπηλειό, χρησιμοποιώντας, κατά προτίμηση, τά σκοτει νότερα στενά τῆς ἀγορᾶς. Τό ἐπάγγελμά του εἶναι ἄκρως ἐπικίνδυνο : πυρίτις, κι᾿ ἔσθ...

Διαβάστε περισσότερα

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ

Στο ταβάνι σχήματα τριαντάφυλλα καί σχήματα ἀράχνη τὰ φῶτα κίτρινα θαμπά σκοτεινά μεγάλα ψάρια στούς πράσινους βαθμιούς τοίχους καρφωμένα αἷμα τρύπιες κουβέρτες καί σπασμένα τζάμια ή βροχή καί ξάφνου μέσα στα χέρια μου τα μαλλιά της τό σῶμα της καί τ' ἀνοιχτό στόμα της μακριά βαθιά πάνω στο βουνό Τό μυαλό μου κουρασμένο κι ὁ ἀγέρας διάφανος σάν κρύσταλλο ρολόγια πέφτουν ὁλοένα καί σπάζουν πάνω στο πλακόστρωτο σήμερα ὁ ἀγέρας δυνάμωσε ἀκόμη ἀπ' τό παράθυρο βγῆκε ἕνα χέρι μές στον καθρέφτη φάνηκε ἕν' ἄλλο χέρι ἔδερναν τά μεσάνυχτα μακριά ἀκουγόταν ἕνα βογκητό Ὅλα ὅσα...

Διαβάστε περισσότερα

TheFirstKube

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου