tu autem eras interior intimo meo et superior summo meo ΙΕΡΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ *Εξαιολογήσειος Βιβλ. τρίτο, VI. I είν' ἡ ψυχή μου συχνά ένα σοκάκι στή Μύκονο σὰν ἄρχει κατι νά βραδιάζη καί πιάνουν οἱ γυναῖκες καί τοποθετούν ἐρωτικά χάμω στο δρόμο σε σχήματα γεωμετρικά μονάχοντα όλο μπλέ γυαλιά – μπλέ ποτήρια μπλέ καράφες πόθους μπλέ βιολιά λουλούδια χαλίκια όλα ἀπό μπλέ γυαλί – μακριά ἀπ' τόν ἥλιο πάνω στό χώμα στο δρόμο ἀπ' ὅπου πέρασ᾽ ὁ ἥλιος καί δέν πρόκειται – άλλωστε – νά ξαναπεράση πιά τότες εἶν᾿ ἀκριβῶς ἡ ὥρα ὅπου κι᾽ ἐγώ περνῶ ἀπαλά τό χέρι στή βάση τοῦ κρανίου μου καί τό βυθίζω ἀπότομα — βαθιά — μέσ' στο κεφάλι μου καί τραβῶ ἔξω το μυαλό μου καί στίβω ἤρεμα τή φαιά μου οὐσία ἀνάμεσα στά δάχτυλά μου κι' όταν όλα τά υγρά χυθούν – χωρίς φωνές – καταγῆς μνήσκει μονάχα μέσα στὴν ἀπαλάμη μου — καί ζεῖ — ένα μικρό λουλούδι ποῦ τὸ ζητοῦσα ἀπό παιδί καί πού μοῦ χαϊδεύει τό μέτωπο μέ τά λευκά του χέρια καί μοῦ μιλεῖ στοργικά καί μοῦ λέει γιά τά ὄνειρα πού
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου